Jak być obecnym, ale nie nachalnym Rodzicem?

Kiedyś usłyszałam od mojej wspaniałej superwizorki, że nastolatek jest trochę jak świnka morska – ani świnka, ani morska 😉

I im dłużej pracuję z młodzieżą, tym bardziej czuję, że to najcelniejszy opis tej fazy życia.

To trudny czas. Ciało przyspiesza, emocje się nie mieszczą, a świat często nie zostawia wiele przestrzeni na bycie kimś pomiędzy.

I wtedy pojawia się pytanie:

Jak być blisko, nie wchodząc za blisko?

Jak wspierać, gdy wszystko, co mówię, wydaje się „nie takie”?

Z perspektywy podejścia, w którym pracuję, czyli Terapii Skoncentrowanej na Rozwiązaniach (TSR), warto pamiętać, że:

🌸Nie musisz mieć gotowych rozwiązań.

Lepiej zapytać z ciekawością niż doradzać z napięcia. Nastolatek nie zawsze potrzebuje rady. Czasem wystarczy pytanie, które zostanie z nim w ciszy:

„Co Ci dziś choć trochę pomogło?”

🌸Twoja obecność już jest wsparciem.

Nie chodzi o to, by być idealnym — tylko żeby dało się przy Tobie oddychać.

Czasem to w jaki sposób jesteś, robi większą różnicę niż to, co mówisz.

🌸Zainteresowanie bez nacisku.

„Chcesz pogadać, czy wolisz, żebym po prostu był/a obok?”

To nie presja. To sygnał: jestem tu i poczekam.

🌸Zamiast analizować – słuchaj.

Czasem najwięcej zmienia zdanie:

„Rozumiem, że to dla Ciebie ważne.”

Bez oceny. Bez pośpiechu.

🌸Zamiast „grzebać”, możesz zapytać o sens

Nie pytaj „dlaczego”, jeśli ono zamyka.

Szukaj otwierającego „po co”?

A z perspektywy mamy…

Na co dzień wspieram nastolatki w gabinecie.

Pomagam im oswajać chaos i budować siebie kawałek po kawałku.

A mimo to - w moim domu również bywa trudno.

Czasem milczę, kiedy powinnam zapytać.

Albo pytam, kiedy ono potrzebuje tylko, żebym była. Jednocześnie wiem, że to relacja, która cały czas się tworzy - z czułością. I błędami.

I myślę, że to jest w porządku 🩷